Heimwee??!!

Hallo allemaal,

‘t is weer een tijdje geleden dat we iets van ons hebben laten horen.
Mea Culpa, Mea Maxima Culpa!

Nou, we zitten dus op dit moment in Port Macquarie New South Wales, ongeveer 500 kilometer boven Sydney. We hebben dus al weer flink wat afstand afgelegd.

We zijn dus van de boerderij vertrokken om weer verder te gaan reizen. Dit was zoals misschien bekend niet het originele idee, maar ja. In het begin van juli hebben we een aantal hele koude nachten gehad, waarbij het zelfs min 3 werd. Dit is voor Australische begrippen extreme koud. Overdag bleef het ongeveer 15 graden en een sterk stralend zonnetje, waarin je nog gewoon kon verbranden. Onze boer heeft midden op zijn land een windmolen staan die hij aan kan zetten bij vorst om de vorst weg te blazen. Hierdoor kunnen de bloemen niet bevriezen. Althans dat is de theorie. Helaas stopte deze machine midden in de nacht met draaien en zijn de bloemen doodgevroren. Zo’n 70 a 80% van de oogst verloren nog voordat het seizoen daadwerkelijk moest beginnen.We hebben het nog een poging gegeven, maar dit was kansloos. Ons uurloon daalde naar zo’n 15 dollar per uur (ongeveer 10 euro bruto), maar na controle werd de helft weggegooid. Wij zagen blijkbaar niet welke bloemen doodgevroren waren en welke we niet mochten plukken. Dit zorgde voor een uurloon van 9 dollar per uur. Dit waren de sneetjes in handen en armen, slapeloze nachten wegens kramp enz. niet waard. Het was echt hard werken en als je dan zo weinig verdient dan is dat erg demotiverend.
Dus we hebben besloten om te vertrekken. Direct hebben we geprobeerd om de Indian Pacific trein naar Adelaide te boeken omdat we er erg tegen opzagen om de Nullarbor voor de derde keer over te steken. Ook kreeg ik steeds meer het gevoel dat onze auto dat niet zou gaan redden. Helaas was de trein tot 19 september uitverkocht. Onze auto past namelijk alleen maar op het bovendek van de trein en dat is dus zeer beperkt. In Toodyay toch nog 1x gebeld naar de trein voordat we met de lange reis zouden beginnen. Ja hoor, een plekkie beschikbaar volgende week woensdag. Wij geboekt en een week in de buurt rondgetrokken. We zijn naar wave rock gegaan en hebben daarna een paar dagen in Fremantle doorgebracht. De dag voordat de trein vertrok begon ons dashboard weer op te lichten als een kerstboom. Shit!! Dat zal je net zien. De trein vertrekt binnen 12 uur en als we de auto er niet op krijgen is het weg centen!!!
Gelukkig kregen we hem ‘s ochtends gestart en reed tie zo de trein op. Pfffffffffft!!!!
Nou dan de treinreis. Deze duurt van woensdagochtend 11:50 en duurt tot vrijdag 7:00 uur. Gelukkig stopt hij nog regelmatig en kun je eventjes de benen strekken of zelfs een excursie doen. Eerste stop was in Kalgoorlie waar we de Superpit hebben bekeken. Dit is 1 van de grootste open mijnen van Australie, erg leuk als je kan zien waar je bent. Het is namelijk ‘s nachts erg donker, dus het was $60 weggegooid geld. Daarna ge je slapen en wordt je ‘s ochtends wakker met de zonsopgang over de Nullarbor. Dit is wel heel erg bijzonder. Plots stopte de trein en zien we uit het raam een heel klein grijs plaatmetalen schuurtje staan. Geloof het of niet. Iemand stapt uit en hangt hier een postzak in. Later wordt uitgelegd via de speakers dat dit nog een paar keer gaat gebeuren en dat de locals 1 keer per week onder hun stenen vandaan kruipen om de post op te halen.
Daarna stopten we om een Bed & Breakfast te bevoorraden. Hallo mensen, we hebben het hier over een woestijn in de Middle of Niet zo heel erg veel! Bed & Breakfast.
Het toppunt was toch wel in Watson. Watson voor de geschiedenis freaks onder ons ligt net onder het gebied waar in de jaren ’60 de Britten atoomproeven hebben uitgevoerd. Hier stopte de trein ook nog even. Dit dorp bestaat niet meer en het enige dat nog herinnerd aan een beschaving zijn de betonnen funderingen die nog zichtbaar zijn.Voor de rest in de weide omgeving helemaal niks. Geen bomen, geen struiken, alleen zand, stof ravijnen en een paar bergjes in de verte. Maar ja, die trein stopt dus en naast het spoor staat een dikke jeep. Stappen er 2 aboriginals op die werden afgezet door een blanke dame. Heel normaal!! Tuurlijk!!!
Nou ja, in Adelaide aangekomen wagen van de trein afgehaald en meteen naar de garage. Weer de dynamo naar de filistijnen. Deze keer was hij niet meer te repareren. Wat blijkt, de stuurbekrachtigingspomp die boven de dynamo zit die lekt. Deze is nooit gerepareerd en zorgt dus om de zoveel tijd voor ellende. Leuk dat ze ons dat niet eerder hadden verteld, had een hoop centjes en dus biertjes gescheeld.

Daarna op naar Victoria en in het bijzonder de Great Ocean Road (GOR). Deze route is vooral bekend vanwege de bijzondere kustlijn waarbij de 12 apostelen het meest bekend waren. Het heeft tijdens deze reis maar 2 keer geregend. 1 keer 4 dagen en 1 keer 5 dagen lang non-stop. Wat een kl**eperiode. Koud, nat, winderig en als je alleen maar zomerkleding hebt een kleine auto en je ’s avonds moet koken vanuit de achterbak terwijl je gaspit om de 6 seconden uitwaait in de windkracht 8 en je ondertussen zeiknat geregend wordt en je daarna in een vochtige naar inmiddels kattenzeik ruikende auto stapt om te gaan slapen onder een slaapzak, 2 dekbedden in een lange trainingsbroek met een T-shirt en een fleecetrui aan, dan is de lol er heeeeeeeeeeeeel snel vanaf, kunnen we jullie mededelen. Als we al enige vorm van heimwee hadden, zijn we dat in deze periode snel weer kwijtgeraakt. Gelukkig konden we na de GOR naar het warmere noorden. We zijn dus maar naar Canberra gegaan, waar het overigens nog steeds regende. Niet echt veel aan. Alles is gratis, musea, gallerien enzovoorts en dat is maar goed ook. Er lag dus in de National Art Gallery of Ostreeljah (zoals zij dat uitspreken) een wit vlak van 2 bij 2 meter. Op dit vlak had de wereldberoemde en alom gerenomeerde artiest een tube purschuim van de gamma opengebroken en op dit vlak uiteenlaten spatten. De bruine harde schuim was zijn meesterwerk na ongetwijfeld jarenlang onderzoek naar het binnenste van zijn ziel. Wij konden daarentegen de uitgang niet snel genoeg vinden.

Gelukkig konden we hierna naar de Blue Mountains. Deze hadden we de vorige keer overgeslagen omdat zowel mijn ouders als wij een beetje genoeg hadden van non-stop rijden. Erg jammer, want deze bergen liggen in een schitterend natuurgebied. Supersteile hoge kliffen, mooie uitzichten en watervallen. Met een gondola tussen 2 bergen heen gereisd en met een treintje naar beneden. En ik kan jullie vertellen, maar de bergen zijn echt blauw. Dit komt, hebben we ons laten vertellen door de miljoenen eucalipteus bomen die een soort van olie afstoten wat verdampt en een soort blauwe gloed geeft. Weer wat geleerd.
Daarna door naar Sydney waar we weer hadden afgesproken met de familie Lowe. Hij is een fanatiek fietser en heeft ons mee op sleeptouw genomen door de stad. We vertrokken net voor de Anzac bridge en zijn door Darling Harbour naar de Rocks gefietst. Daarna via het Opera House over Pitt Street en zelfs George street weer terug naar de Rocks. Lekker lunchen in de stad en daarna terug naar hun huis. Echt een leuke dag. Gelukkig was het inmiddels weer wat mooier weer geworden en dan ziet dit land er toch anders uit. ’s Avonds voor hun echte Nederlandse pannekoeken gebakken. Nou je had die kinderen moeten zien. Een glimlach van oor tot oor. Zij zijn ook niet echt gebonden aan de Nederlandse versien van stroop of suiker. Nee, stroop, suiker, aardbeien en nutella, dat is pas een combinatie. Of spek en kaas (mijn favorietje) met championnetjes (huh??, maar dat hoort niet!!)
Ach ze vonden het lekker en het toetje, Dame Blanche (hadden ze ook nog nooit van gehoord en ze vroegen zich af waarom zij nog nooit er over na hadden gedacht om ijs, slagroom en chocolade te combineren). Een groot succes dus. Daarna was het tijd om afscheid te nemen.

We zijn via Newcastle, niet echt bijzonder, naar Port Macquarie gereden. Eindelijk sinds maart dit jaar weer eens een korte broek en een T-shirtje aan. Heerlijk!!!!
Morgen ga ik leren surfen en daarna langzaam verder naar het noorden.

Daarna zien we wel weer. Planning op dit moment is om met kerst thuis te zijn. De Siberie expres i n hartje winter zien we niet echt zitten, dus zijn we weer ietsje eerder thuis.

Groeten van Down Under!!

PS1. We zullen niet meer zolang niets van ons laten horen.
PS2. We gaan proberen vandaag of morgen de foto’s online te zetten.